MIJN VERHAAL | Wij-lannd wip

Ecologische voetafdruk, biodiversiteit, samen leren

Mensen inspireren om hun ecologische voetafdruk te verlagen – een plek maken waar mensen met een hart voor natuur elkaar ontmoeten, inzichten delen en samen dingen uitproberen om de biodiversiteit te verhogen. Dat is mijn droom voor mijn klein paradijsje, een weide gelegen in Keerbergen omringd door 30 ha natuurgebied.

Ik wil mensen terug in verbinding brengen met de natuur door het organiseren van wildplukwandelingen. Samen experimenteren en meer leren over het verwerken van “onkruiden” en kruiden uit de tuin tijdens workshops die ik organiseer in Boortmeerbeek. Mijn passie voor wandelen in de natuur, tuinieren en wildplukken delen met gelijkgestemden.

Liefde voor natuur, sport en taal

Ik ben Ann, echtgenote en moeder van twee volwassen zonen. Natuur, sport en taal waren steeds een rode draad door mijn leven. Als kind verkende ik elk bosje en paadje bij ons in de buurt. We woonden op de buiten, aan de rand van Mechelen.

Elk bosje en beekje in de omgeving kende ik. Ik ging kikkervisjes vangen, maakte poppetjes met klaprozen en kampen in het bos. Ik speelde met pijl en boog en sloop door de bossen zoals Winnetou, zo geruisloos mogelijk.

Later ontdekte ik sport; snelschaatsen, zeilen, atletiek, karate, ski, tennis, paardrijden … ik heb het allemaal geprobeerd. Vandaar ook de beslissing om me in te schrijven voor het sportkot. Een gezondheidsprobleem maakte echter dat ik deze studie niet kon verder zetten.

De keuze viel dan snel op Moderne Talen – met mijn Waalse buurjongens sprak ik Frans en maakte ik de buurt onveilig. Ik kon ook een aardig woordje Engels door het lezen van de vele pockets die mijn vader van zijn reizen meebracht. Duits was echter niet mijn dada. Omdat ik me als doel gezet had om perfect 4-talig te worden, ging ik voluit voor een vakantiejob in München waar ik later, 3 maand na het afstuderen, dan ook voor langere tijd ging werken.

Hectisch leven

Terug in België werkte ik bij enkele multinationals, voornamelijk in de klantendienst met als missie “Customer Satisfaction”. Steeds in een klein team. Ik greep elke mogelijkheid om de dienstverlening aan onze klanten te verbeteren en bij te leren.

Ondertussen, op mijn 35ste leerde ik mijn man kennen in een klimzaal. We wandelden en klommen in binnen- en buitenland, ik altijd langzamer omdat ik tijdens het wandelen besjes plukte en planten en dieren observeerde. Na de geboorte van mijn kinderen was het jongleren; de aandacht verdelen tussen werk en kinderen, met een zeer hectisch leven tot gevolg.

Een nieuwe richting

Vandaar de beslissing om op mijn 55ste een halftijdse landingsbaan aan te vragen. Niets liet vermoeden dat ik twee jaar later totaal onverwacht bedankt werd voor mijn diensten. Enerzijds was dit erg schrikken en maakte het me boos, maar anderzijds bood het tal van nieuwe mogelijkheden.

In mijn laatste job, waar ik startte in de klantendienst, werd mijn harde werk beloond met een promotie tot Supply Chain Manager. Ik kreeg de kans om voor het bedrijf een magazijn op te zetten voor de verdeling van hun producten over gans Europa. Dat was een héél drukke maar leuke periode. Maar naarmate het bedrijf in Europa groeide, werd de druk hoger, wijzigde de focus van het bedrijf. Ik kon me steeds minder vinden in wat ik deed.

Extra tijd kwam vrij om een woning in de Ardennen in te richten als vakantiewoning. Toen die klaar was trok ik twee maal per week zuidwaarts om onze gasten persoonlijk te verwelkomen en na hun verblijf weer buiten te laten. Deze persoonlijke aanpak liet me toe om voeling te krijgen met verlangens van de gasten zodat ik hun verblijf in de toekomst nog aangenamer zou kunnen maken.

De wandelingen in de prachtige Ardense natuur wakkerden mijn interesse voor plant en dier terug aan. In de bossen groeien talloze kruidachtige gewassen die op hun beurt een biotoop vormen voor verscheidene diersoorten. Herten en reeën leven samen met everzwijnen, vossen, bevers en marters. In lente en najaar keek ik met verwondering naar de duizenden overtrekkende kraanvogels. In de herfst ging ik op zoek naar bramen en blauwe bessen, en leerde ik de plaatselijke eetbare paddenstoelen herkennen.

Het ontstaan van het WIJ-lannd

Ik zette me op een wachtlijst voor een jaaropleiding wildpluk met in het achterhoofd dit als extraatje aan te bieden aan onze weekend gasten. Na vele maanden wachten startte ik de cursus onder leiding van Lieve Galle in de lente van 2018.

Die opleiding was een echte openbaring … met gelijkgestemde zielen de smaken, texturen en geuren van verschillende planten ontdekken. Planten herkennen, leren hoe je deze planten kan gebruiken als aanvulling op onze voeding of hoe je er een gezondheidsondersteunend middeltje van kan maken. Terug de kennis verwerven die onze voorouders als vanzelfsprekend bestempelden … echt fascinerend.

In het kader van deze wildpluk lessen, bezochten we een voedselbos, de Woudezel in Houthulst. Hoge bomen, lage bomen afgewisseld met struiken en klimplanten, kruiden … alles eetbaar. Een klein paradijsje.

Het idee daagde om op een verwaarloosde weide die ik 30 jaar geleden kocht, iets gelijkaardigs op te zetten. Ik nam contact op met het Agentschap Natuur en Bos en de wagen ging aan het rollen. Het duurde enkele maanden tot de omgevingsvergunning voor de aanplant en de kikkerpoelen werd goedgekeurd.

Onlangs werden er drie kikkerpoelen gegraven die variëren in oppervlakte en in diepte. Dit om de amfibieën in dit gebied een duwtje in de rug te geven. Soorten zoals de kleine watersalamander, alpenwatersalamander, allerlei waterkevers en wantsen genieten van dit soort biotoop. Dit gebeurde met de hulp van Regionaal Landschap Noord Hageland.

Een deel van de weide werd met de uitgegraven grond opgehoogd. Dit geeft de mogelijkheid om variatie te creëren in drogere en nattere zones. Een deel van het grasland gaan we omtoveren in een voedselbos. In de drogere zones kunnen soorten aangeplant worden die niet graag met hun voeten in het water staan.

Een participatieve cursus aanleg voedselbos in samenwerking met CVN Natuurpunt werd in Keerbergen georganiseerd.

Een voedselbos, ook wel een bostuin genoemd, is een diverse aanplant van eetbare planten die het ecosysteem van een bosrand probeert te imiteren. Voedselbossen zijn driedimensionale ontwerpen. Over het algemeen herkennen we zeven lagen in een voedselbos : hoge bomen zoals kastanje, notelaar; lage bomen zoals appelbomen, pruimen; de struiklaag met hazelaars, meidoorn, bessenstruiken; de kruidachtige laag, munt, daslook, marjolein; de wortellaag, met knolgewassen zoals aardpeer, zonnewortel, schorseneer; de bodembedekkenders met aardbei, pompoen en de klimmers zoals kiwi, braam, … . Soms wordt ook de myceliumlaag als laag acht (paddenstoelen) aangegeven.